کارگردان نمایش «هایکو پاروزن یکدست» در گفتوگو با آنا:
تئاتر بدون همنفسی با مخاطب از دست میرود/ به هرقیمتی نباید گذاشت چراغ نمایش خاموش شود
ماندانا عقبری که در بخش مسابقه صحنهای جشنواره تهران-مبارک حضور دارد، گفت: هدف ما از شرکت در جشنواره عروسکی روشن نگهداشتن چراغ تئاتر است حتی اگر از شور و رنگارنگی همیشگی جشنواره خبری نباشد.
به گزارش ستاد خبری هجدهمین جشنواره نمایش عروسکی تهران - مبارک، به نقل از آنا، تئاتر در روزهای فعلی درگیر جشنواره هجدهم نمایش عروسکی(تهران-مبارک) است؛ جشنوارهای که هرچند این دوره را در شرایط کرونایی و به شکل مجازی برپا میکند ولی به اعتقاد اهالی تئاتر عروسکی بازهم میتواند نیمهجانی به هنرهای نمایشی بدهد.
ماندانا عبقری که سالیانی است در حوزه نمایش مشغول کار است، امسال نمایش «هایکوی پارزون یکدست» را در بخش صحنهای بزرگسال آماده کرده؛ نمایشی برگرفته از فرهنگ ژاپنی که مفهومی انسانی و ضد جنگ دارد.
این نمایش مفهوم و معنا دارد
عبقری در این رابطه توضیح داد: داستان نمایش به زمان حمله اتمی سال ۱۹۴۵ ژاپن برمیگردد و روایتی از یک پسربچه که از صحنه روزگار محو میشود و با رفتن به جزیرهای ناشناخته، درگیر داستان معروف هایکو و پرنده آرزوها و ... میشود. مخاطب در نمایش با مفهوم خدا، آرزوها و مضامین عمیق روانشناسی و ضدجنگ مواجه میشود و اینکه این اتفاق چه دوری از خانواده و ترسی را بر بچهها حاکم خواهد کرد.
وی ادامه داد: برخلاف شخصیت کودک نمایش و به دلیل مفهوم «هایکوی پارزون یکدست»، این اثر بیشتر مخاطب نوجوان تا بزرگسال را دربرمیگیرد. نمایش با چهار بازیگردان روی صحنه آمده که سه عروسک دارد و در عین حال در فلشبکها از تکنیک سایه نیز استفاده کردهام.
بشدت نیازمند مخاطب هستیم
این کارگردان تئاتر با تأکید بر اینکه «هایکوی پارزون یکدست» قابلیت اجرای صحنهای نیز دارد درباره برگزاری جشنواره عروسکی گفت: ما متأسفانه به دلیل شرایط ناشی از کرونا، امسال شور و رنگارنگی جشنواره را به شکل سالیان قبل نداریم. ضمن اینکه ماهیت تئاتر بشدت نیازمند حضور فیزیکی مخاطب است و بدون همنفسی با مخاطب، تئاتر معنا ندارد و از دست میرود.
نه فقط تئاتر بلکه خیلی از موضوعات در دوران اخیر، از فضای آنلاین کمک گرفتند تا سرپا بمانند. ما شاید هنوز به الگوی رفتاری آنلاین نرسیدهایم اما محدودیتها، آدمها را مجبور میکند که در هنر نیز از این قابلیت بهره ببرد.
برگزیده جشنوارههای تئاتری ادامه داد: بنابراین در دوره هجدهم شاهد جذابیت همیشگی جشنواره و شلوغی سالنها نیستیم ولی باز هم لازم بود که جشنواره برگزار شود. تئاتر بیش از همه هنرها از شیوع کرونا لطمه خورد چون هنری است که رابطه تنگاتنگی با مخاطب دارد و کرونا این را از ما گرفت.
چرا تئاتر را باید روشن نگه داشت ولو با کمک فضای مجازی
عقبری اضافه کرد: حضور مخاطب و همهمه جز اتفاقات خوب تئاتر عروسکی بوده که امسال جایش خالی است، با این حال برگزاری همین جشنواره مجازی و محدود، اقدام مهمی برای بچههای تئاتر عروسکی است. چارهای هم نداریم و نباید به هرقیمتی بگذاریم که چراغ تئاتر خاموش شود حتی اگر رفتن به سمت فضای مجازی باشد.
این بازیگر و نویسنده هنرهای نمایشی اعتقاد داشت: نه فقط تئاتر بلکه خیلی از موضوعات در دوران اخیر، از فضای آنلاین کمک گرفتند تا سرپا بمانند. ما شاید هنوز به الگوی رفتاری آنلاین نرسیدهایم اما محدودیتها، آدمها را مجبور میکند که در هنر نیز از این قابلیت بهره ببریم.
برگزاری همین جشنواره مجازی و محدود، اقدام مهمی برای بچههای تئاتر عروسکی است. چارهای هم نداریم و نباید بگذاریم که چراغ تئاتر خاموش شود.
میدانم برخی گروهها به مشکل برخوردهاند
عقبری درباره هزینههای تدارک «هایکوی پارزون یکدست» نیز عنوان کرد: نمایش من برخلاف برخی گروههای دیگر، با حجم کمتری به سرانجام رسید که چندان به مشکل برنخوردم. البته هزینههای تئاتر مثل دیگر بخشها نجومی بالا رفته و میدانم برخی از گروههای عروسکی بخاطر تعدد عروسکها و صحنهها دچار مشکل شدهاند. درکل وعدههای مالی در حد هزینه اجراها نیست.
در توضیح «هایکوی پاروزن یکدست» که در بخش صحنهای بزرگسال هجدهمین جشنواره نمایش عروسکی تهران-مبارک (۱۰ تا ۱۷ اسفند) حضور دارد، آمده است:
این نمایش تقدیم میشود به تمام کودکانی که در جریان جنگ جهانی دوم و در اوت ۱۹۴۵ به خاطر خطای انسانهای جنگافروز و خودخواه، حق مسلم بازی کردن و لذت زندگی را از دست دادند. آنهایی که در چشم به هم زدنی در موج یک انفجار عظیم و سپید، به جزیرههای ناشناختهای پرتاب شدند که راهی به بهشت داشتند و مانند پسر بچه نمایش «هایکوی پاروزن یکدست»، به خانهشان برنگشتند.
عوامل اجرای نمایش عبارتند از؛ نویسنده و کارگردان: ماندانا عبقری، طراح صحنه: علیرضا دهقانی، طراح عروسک: ستاره خرمزاده، طراح لباس: رکسانه عبقری، عروسکگردانان: ماندانا عبقری، علیرضا دهقانی، زهرا سماواتی و مارال عبدالحسینپور، مدیر صحنه و عکاس: سبا کریمیان.