یادداشتی بر نمایش هایکوی پاروزن یکدست
کارگردان: ماندانا عبقری
شهر: تهران
نمایش عروسکی " هایکوی پاروزن یک دست" داستان نوجوانی را روایت می‌کند که، در جنگ جهانی در ژاپن، پس از یک سونامی، که حاصل انفجاری مهیب است، توسط امواج به جزیره ای متروک رانده می‌شود. پسر در انزوای خود در جزیره، به مرور گذشته می‌پردازد و دوستی ها و روابط و اتفاقات و حوادث را می کاود. اودر پایان نجات می یابد در حالیکه خودش و دنیا را دوباره کشف کرده و به نگاهی نو دست یافته است. داستان نمایش پر از اتفاق و تغییر و تحول است، داستانی جذاب و پر کشش و در عین حال بسیار آشنا برای مخاطب امروز. انتخاب هنر تاتر عروسکی، انتخابی هوشمندانه است برای تجسم بخشیدن به این داستان. نمایش یک شخصیت محوری دارد، پسرِ پاروزن یک دست. او با بازی و بیان خود تقریبا خالق همه احساسات و اتفاقات در طول نمایش است؛ کنشی خطیردر نمایش.
صدای حاکم در نمایش، صدای پسر است، که گاه در گفتگوبا خود، گاه با تنها پرنده ی ساکن درجزیره و گاه با اعضای خانواده، در مرور خاطرات، شنیده می‌شود. موسیقی و آواها و اصوات، گاه در زمینه ی تک گویی ها و گفتگو ها، همراه می‌شوند و این تک صدایی را می شکنند. صدا و موسیقی نقش مهمی در جذب مخاطب ایفا می کنند.
گوینده‌ی نقش پسر در برقراری ارتباط با مخاطب موفق است. جنس صدای گوینده و بیان او با شخصیت پسر درآمیخته است و به خوبی غرور و درعین حال سادگی و خلوص او را در ذهن القا می‌کند. در نمایش "هایکوی پارو زن یک دست" لحظه های چشمگیری وجود دارند، مانندِ درخشش چشمانی که نشانه‌ی حضور گرگ‌ها هستند یا مانند، بازی امواج در کنار ساحل یا، برافروختن آتش و یا، لحظه‌ی رفت و برگشت سنگی که پرتاب شده، این ها همه، نشانی از سحر و جادو در نمایش عروسکی است.
نقطه شروع نمایش در" هایکوی پارو زن یک دست" جنگ و سونامی است اما نمایش در فضایی آرام، صمیمی و پاک شکل می‌گیرد،با سرگشتگی و تشویش پسر آغاز می‌شود و اما با مهر وآرامش به پایان می‌رسد. این تضاد ها داستان را جذاب تر می کند. اما آنچنان که داستان پر کشش و جذاب است، علی رغم قابلیت های نمایش عروسکی، نمایش نتوانسته ذر ایجاد جذابیت، از تمامی ظرفیت ها استفاده کند.
بدیهی ست تولید و خلق یک نمایش، از گونه ی عروسکی اش، نیازمند زمان و ساز و کار های خاصی ست که کمبود یا نبود انها، قطعا تولید اثررا تحت الشعاع قرار می‌دهد. تلاش، دلبستگی و همراهی گروه نمایش را بایستی ارج نهاد و استمرار وموفقیت را برایشان آرزو کرد.
مریم اقبالی